De útwedstriid, seisde part

It is wer safier! It seisde part fan De útwedstriid is hjir fergees te lêzen. Wat wolle je noch mear op sa'n moaie dei as hjoed. De linkjes nei de earste fiif parten steane ûnderoan de side. 

6

Sergei sit yn in spagaat, en dat hat er mar al te goed troch. Miskien hie it better west as er dizze man net tsjinkaam wie, mar dat is efterneipraat. Hy sjocht nei it kaartsje. Ien telefoannûmer. ‘Ut de holle leare en dan ferbaarne,’ seit de man. Datsoarte praktiken hat Sergei sûnt er yn it leger siet, net mear meimakke.

‘Wat soe ik foar jo betsjutte kinne?’ freget er.

‘Ik belje dy ynkoarten. Dat nûmer is foar needgefallen, net brûke as it net strikt needsaaklik is,’ seit de man en rint nei syn auto.

‘Jo namme?’

‘Neam my mar Ralf. Dat is earst foldwaande.’ Hy docht de doar fan de auto iepen, grypt der wat út en smyt it nei Sergei ta. In fjouwerkant doaske. ‘Thús iepenmeitsje, frou en Wayne meie it net witte.’ Dan start er de wein en rôlet stadich fuort.

‘Ferdomme!’ Sergei spuit op de grûn. Syn fermoedens komme út. De man wit wa’t er is, hoe’t syn bern hjit. As de auto út it sicht is, klaut er it papier om it doaske wei. In ultra moderne mobile tillefoan, it nijste type. ‘Sokken binne der net folle yn Norilsk,’ mompelet Sergei. Hy skood it kapke fan de batterij iepen, teart it kaartsje dûbel en docht dat der yn. Past presiis, as wie it der foar makke. De lader troppet er yn ´e bûse. It doaske mei alles dat der noch yn sit, stekt er yn ’e brân en hy wachtet oant alles troch de flammen fertarre is. As er de tillefoan oansetten hat, sjocht er dat der in foto fan Wayne op de iishockeybaan as eftergrûn op it byldskerm stiet. Hy flokt nochris. Dan giet er op hûs oan. Healwei fielt er dat de tillefoan trillet, mar gjin lûd jout. ‘De ynstellings binne ek al regele,’ seit Sergei sarkastysk. It sms’ke bestiet út twa wurden. sjoch bankrekken

As er jûns let, Wayne en de frou lizze al op bêd, efter syn kompjûter it saldo fan syn rekken opsiket, skrikt er. Der is in bedrach byskreaun dêr’t er oars in oantal moannen foar yn de minen fan Norilsk Nikkel trochbringe moat. Foar Sergei is it net daliks reden om in gat yn de loft te springen. Hy hat donders goed troch dat de minsken dy’t hjir efter sitte, like handich syn saldo plunderje kinne as er it harren net nei it sin docht. Wat er dwaan moat wit er net. Noch net.     

Sergei Novokov is der mei oan. In wike hat er neat heard, hy is gewoan oan it wurk gien, omdat Ralf dêr neat oer sein hat. As er op tongersdei by de myn oankomt, fielt er de tillefoan triljen. Bûtendoar wachtsje, is de riedseleftige tekst fan it berjocht. As de rest fan de kollega’s op reis giet nei de djipte, fier ûnder de permafrost, stiet Sergei bûtendoar te wachtsjen. Min 28 graden en waaie dat it rikket. It duorret mar efkes, dan sjocht er Ralf oankommen. Hy stoppet flak njonken Sergei en sûnder wat te sizzen tsjut er dat er yn de auto stappe moat. Dêr is it lekker waarm, mar in praatsje oer it waar liket Sergei gjin goed begjin, hy swijt. Se ride Norilsk foarby, yn de rjochting fan it fleanfjild.

As se Kayerkan hast foarby binne, slacht Ralf ôf. Hy parkearret de auto neist in grut gebou. ‘Kom mei,’ is it earste dat er seit. Tegearre rinne se troch de automatysk iepenslaande doarren. Sergei sjocht in kreas renovearre hal, mei bar en sanitêre foarsjennings. Ien doar fierder komt er oan yn in lytse, mar o sa moaie iishockeybaan. Alles liket ferlitten.

Ralf stekt him in pakje Marlboro ta. ‘En?’

‘Wat en?’

‘Moaie baan, net?’ seit Ralf.

‘Prachtich. Mar wat doch ik hjir?’

‘Dy soan fan dy kin ek aardich út de fuotten. Ik woe dy efkes sjen litte wêr’t er sa al spylje kin as er trochset. Yn Norilsk komt de ferbettere útfiering fan dizze hal, as alles goed giet. En dêr moat ik dy by brûke.’

‘Mei ik wat freegje?’ seit Sergei foarsichtich.

‘Doch mar. As ik der gjin antwurd op jaan wol, merkst it wol.’

‘Wat dogge jo foar wurk?’

It duorret efkes. Ralf blaast in grutte wolk reek ta de hal yn. Dan begjint er foarsichtich te gnizen. ‘Neam my mar in goudsiker op plakken dêr’t noch nimmen ea om goud socht hat.’

‘Yn Norilsk ha se dat oars wol dien,’ seit Sergei sûnder eachkontakt te sykjen.

‘Goud is der yn in soad kleuren. As je it mar lizzen sjogge.’        

‘En hokker kleur hat it yn Norilsk?’

‘Hokker kleur hier hat dyn soan?’

Sergei krijt pikefel. ‘Rossich. Hoesa?’

‘Moatst nei it gruttere byld sjen. Miskien is rossich wol de kleur fan it goud yn Norilsk.’

‘Ik... ik snap it net...’ stammert Sergei.

‘Dat komt noch wol. Do hast no oar wurk.’

‘En myn frou dan? Hoe...’    

‘Layka? Dy wit it al,’ seit Ralf kalm.©    

http://stikelstekker.blogspot.com/2012/03/de-utwedstriid.html
http://stikelstekker.blogspot.com/2012/03/de-utwedstriid_29.html
http://stikelstekker.blogspot.com/2012/04/de-utwedstriid-diel-trije.html
http://stikelstekker.blogspot.com/2012/04/de-utwedstriid-fjirde-part.html
http://stikelstekker.blogspot.com/2012/04/de-utwedstriid-fjirde-part.html