Stikelstekker

Er was eens een gedeputeerde... Dat zou de standaard opening van een sprookje kunnen zijn, maar deze column is geen sprookje. Als het een sprookje zou zijn, had ik het ‘De Duivelse Kaasstolp’ genoemd. Ik heb naar aanleiding van alle polarisatie van de afgelopen weken wel weer even gedacht aan wat deze gedeputeerde in het Friese Provinciehuis tussen de wandkleden van Claudy Jongstra tegen me zei. Of beter: wat deze gedeputeerde mij heeft uitgelegd. Als je in de democratie op een bepaalde plek belandt waar je jezelf bestuurder mag noemen, vindt er een proces plaats. De gevolgen van dat proces heb je vaak niet eerder in de smiezen dan wanneer je, al of niet gedwongen, die positie weer moet afstaan. Ik neem deze gedeputeerde als voorbeeld. Er zijn verkiezingen, jouw partij mag na de formatie een gedeputeerde leveren. Jij bent de uitverkorene. Dan ga je midden op een ronde kaasplank zitten. Van alle kanten komen mensen die je goede raad in het oor fluisteren. In eerste instantie

Kiloknallers en bioboeren We stonden in de rij voor de kassa. Bij de Action. Daar sta je bijna altijd in de rij, want de meeste Nederlanders gaan geregeld naar de Action. Voor ons stond een vrouw. Daarover later meer. Naast de Action is de Aldi, waar je het gros van de lokale miljonairs ook tegenkomt. De meeste mensen willen nu eenmaal niet de hoofdprijs betalen als het op een andere plek voor de helft te koop is. Een voorbeeld van deze stelling kwam ik dit jaar tegen bij één van de verkoopacties van Friese boeken. We moesten naar een bepaald adres waar iemand met de pin wilde afrekenen, veel mensen hebben geen contant geld meer in huis. We kwamen op een erf waar drie megastallen stonden. Daar rekenden we een Fries prentenboek af en ik vroeg welk vee er in die stallen stond. Vleeskuikens, was het antwoord. Van die goedkope kiloknallers. Ik vroeg of daar nog wat mee viel te verdienen. Daar kreeg ik een bevestigend antwoord op. De reden laat zich raden. Deze week las ik een art