Hongerwinter
Sneontemoarn. Bûtendoar is it in graad as seis, mar neffens de berjochten sil it in bytsje winterich wurde. Dat is moai, want dan kinne we wer wat fleuriger gesichten sjen yn dizze djiptryste perioade. Juster spruts ik mei immen dy’t fan bern ôf oan sjoernalist wurde woe en it ek wurden is. Op myn fraach oft er noch wolris nei syn âlde baas harke, wie it antwurd nee. ‘Oars wurd ik lilk en dat ha ik der net foar oer.’
It die my
tinken oan it beslút dat ik in jier as wat lyn ek naam ha. Gjin talkshows mear,
gjin jeuzeljende randstedelijke D66 NPO radio-babbelboksen. Fan de âld baas fan
de sjoernalist hie ik yn 2017 al ôfskie naam. Ik ha in eed ôflein om nea te
sizzen wêrom, dus dat doch ik ek net. Mar
as ik sa troch de wike wat om my hinne freegje, bin ik net de iennichste dy’t
de brui der oan jûn hat. Sterker, ik moat stadichoan myn bêst dwaan om noch
guon te finen dy’t noch wol de muoite nimme. De koers fan wat ea fielde as ‘fan
ús’ is ferwurden ta in platprogramearre brij. De mails wêryn’t de iene nei de
oare ‘suksesfolle formule’ yn skreauwerige teksten op ús takomme, nim ik dus ek
mar mei in grutte kerrel sâlt.
De kranten
dan? No, ik moat sizze dat ek dêr in wike lyn it beslút fallen is. Mei pine yn
it hert. Nei minimaal fjouwer generaasjes ha ik digitaal de krante opsein. De
koers fan wat ea as ‘ús krante’ fielde, past net mear by gewoane Friezen. Stedsk
en randstedelijk aktivisme, redakteuren dy’t harren (frijwat kleure) miening yn
kollums spuie ynstee fan te dwaan wat in sjoernalist dwaan moat, nammentlik feitlik
ferslach dwaan fan wat der spilet. Mei sa’n konstruksje wurdt alle (sels de
skyn fan) objektiviteit fan de
sjoernalisten fuortslein. Ik spruts lêstendeis mei in eks haadredakteur, dy’t
alle anty boerske stikjesskriuwers in hongerwinter tawinske om harren bubbel
lek te stekken, it besef wer yndale te litten wêr’t wy alle dagen fan ite en sa
wer by sûpe en stút te kommen. Op myn reaksje dat de griene skriuwende maffia
sels in hongerwinter de boeren yn de skuon skowe soe, antwurde er: ‘Dêr koest
godverdomme ek noch wolris gelyk oan ha. It is te tryst foar wurden.’
It is de
krante ek gjin telefoantsje mear wurdich om te freegjen nei de reden dat je
opsizze, dat seit ek wat oer hoe’t sy yn de wedstriid steane. Neffens it
omsittend laach fan juster is Mensenlinq de grutste boarne fan ynkomsten. In moaier
foarbyld fan in selsregulearjend ‘sterfhuis’ kin ik net betinke. Jeugd lêst
gjin kranten, sjocht gjin gewoane TV en al hielendal gjin regionale. Oan de
iene kant is dat spitich, oan de oare kant is it in útkomst. It grutste part
fan de totale morele teloargong fan ús prachtige lân komt sa noch net al te hurd by
harren binnen.
Wat soenen de bern fan no earst meimeitsje, in Alvestêdetocht of in hongerwinter? Laitsje der mar om. Wy ha it der noch wolris oer.
Reacties
Een reactie posten