Polarisatie

 

Een maand geleden ben ik (voorlopig) gestopt met berichten op sociale media te plaatsen. Dat was na de aankondiging van de regering dat ze bij nood het leger in zouden zetten tegen de beroepsbevolking die dagelijks voor hun eten zorgt. Mijn plaatsvervangende schaamte was onmetelijk. Ministers die klagen als ze een bezoekje aan huis krijgen van wanhopige mensen. Hard werkende mensen waar die ministers figuurlijk dagelijks aan de keukentafel zitten. Het ene mag wel, het andere wordt scherp veroordeeld. De inbreuk op privacy weegt blijkbaar bij de een hoger dan bij de ander. De urbane media die zich van de meest onvriendelijke benadering bedient en vol op het orgel gaat als er een snelweg wordt geblokkeerd. Ja, heren en dames van het journaille, jullie rol wordt genoemd. De stedelijke onwetendheid op die verfoeide sociale media waar reageerders lege schappen in de supermarken wijten aan het feit dat de vrachtwagens de distributiecentra niet kunnen verlaten, niet (meer) beseffend dat die centra slechts een doorgeefluik van de door de agrarische sector geproduceerde producten zijn. Inmiddels bedient de regering zich van een nieuw trucje: de verantwoordelijk minister gaat zelf het gesprek niet meer aan, maar zoekt daar iemand voor. In dit geval VVD mastodont Johan Remkes. Een man die al enige decennia geen actieve herinnering meer heeft aan hoe het voelt een geweten te hebben. Die moet de ‘boeren’ maar even ‘sensibiliseren’ zoals dat in CDA-kringen tegenwoordig wordt genoemd. Ondertussen wordt het wederzijdse onbegrip tussen ruraal en urbaan per dag door zichzelf columnisten noemende activisten in (Volks)kranten van harte gevoed. Alles voor de clickbaits, nietwaar?

Terwijl de regering (lees Mark Rutte) van een wekenlang reces gretig gebruik maakt om via nietszeggende en in ‘Nieuw leiderschap’ geboetseerde, volkomen van a tot z geënsceneerde bezoekjes aan ‘boeren’ de ‘zie je wel, we zijn echt wel betrokken’ kaart uit te spelen, wordt de echte nood bij de betreffende doelgroep groter en groter, met excessen tot gevolg. Niet goed te praten (relschoppers, extreme groeperingen) wel voor een deel begrijpelijk (de echte betrokkenen). De anonieme onderzoekjes van Een Vandaag haken hier ook weer gretig op in en een dag later komt jubelend het bericht in de mail dat ‘de meerderheid van de Nederlanders de boerenacties niet meer steunen’. Niemand weet wie ze benaderen, laat staan waar die mensen wonen. Ik ken veel mensen, maar niemand die door Een Vandaag naar zijn of haar mening is gevraagd. Ik ben wel lid van het panel, by the way. 

  

 Foto: Barneveldse Krant

 

In het kort: De polarisatie tussen stad en platteland is nog niet vaak zo zichtbaar en voelbaar geweest. Als zelfs de christelijke agrariërs hun rotsvaste vertrouwen in de ‘boven ons gestelde’ regering aan het verliezen zijn, zoals niet op de voorpagina, maar in een achteraf artikeltje terug viel te lezen, mag je er echt wel vanuit gaan dat er zaken niet goed lopen. Begin volgend jaar zijn de provinciale verkiezingen. Voor de grote, vooral Randstedelijk georiënteerde partijen een mooi ijkpunt over hoe het electoraat in de wingewesten buiten de vertrouwde Haagse/Brusselse bubbel over hun beleid oordeelt. Als er op dit moment verkiezingen zouden zijn, was dat oordeel hard. Dat grote gevoel van onbehagen ligt op het bordje van Johan Remkes, die zich langs tientallen geitenpaadjes zal moeten bewegen om daar verandering in te brengen. Voor deze keer hoop ik dat hem dat niet lukt, want er zit te veel zand in de machine. De systemen lopen vast en de stapeling aan crises vraagt om een veel grotere revisie. De verkiezingsuitslag zal in de plattelandsprovincies hopelijk (misschien ijdele hoop, ik besef dat, maar een mens mag blijven hopen) zorgen voor een grotere balans tussen ruraal en urbaan. Dat zal hoog tijd worden om wederzijds begrip weer een kans te geven.