Niet meer over het weer emelen, graag

Nu, het is weer zover, hoor. Nog niet zo lang geleden was het hele gee zo droog als rijs, de hoge wind ratelde de pannen op het dak en het wereldrecord sjaal- en sokbreien ging tot halfweg de bloemenmaand vrolijk door, alarmfase een (1) werdt afgekondigd aangaande het bluisterige boomtegroen dat door er alleen naar te kijken al in de hens vloog, Piet Paulusma wist niet hoe dit gebeuren kon. Wij wisten dat vanzelf wel, als de wind een (1) keer hoog is, blijft hij vaak hoog, maar dat geheel terzijde.
Het mag dan geen weer zijn om het liggende willewerk buitendeur te doen, maar om nu na een (1) stuiver dadelijk weer moord en brand (?) te schreeuwen over het weer roept aan de spreeuwen. Beppe zei altijd, 'Het zal hen er naar gaan,' en deze wijze woorden doen nog immer opgeld.
De natuur was glad verlegen om enige milimeters water dat aan de wortel komt, geachte lezers van Stijkelsteker. U zult er nog van spreken hoe bluisterig over een paar weken de krijte er heen ligt, deze moudeoplossende snitter was hoog nodig, echter gaan wij er niet voor weg dat het wat ons betreft nu tot aan de kerstdagen wel droog blijven mag, dit met de reden dat wij wel wat anders te doen hebben dan drie keer in de week de bunders er af maaien te moeten.
Het blijkt maar weer dat het weer toch weer elke keer voor een part bepaald hoe men in het neer raken kan, als het nijpt en wedernijpt en de knijper op de scheen komt is het mensdom geil op zon, dat geeft niks. Alhier in de mooie Wouden pijkt de zon al regelmatig door het gebladerte, dus stellen wij als berette Woudpijken voor dat op de nere klei, het zuinige veen en de inmiddels niet meer stuivende zandgronden het minne zin overboord wordt genukt, de stap er maar even in hedenmiddag en anders een slag om op de buizen, maar op de sociale media omemelen over het weer willen wij niets meer mee van doen hebben, dat zodoende.